Wat maakt ‘Three billboards outside Ebbing, Missouri’ zo’n goede film? – Die is gemaakt door een toneelschrijver. The beauty queen of Leenane (ooit gespeeld door Theater te Water) en het wreed-hilarische A skull in Connemara (met veel knekelhumor) zijn fantastische navrante werken van dezelfde schrijver/regisseur.
Martin McDonagh laat zijn verhalen afspelen in het milieu waarin mensen moeten vechten voor hun bestaan en in staat zijn dat met veel hartstocht en gein te doen. Ga er maar aan staan. Een radicale afsplitsing van een radicale vleugel van de IRA heeft een man aan de muur hangen om gevild te worden. Voor het zover is wisselen beul en slachtoffer moppen en wisecracks met elkaar uit. De moppen zijn nog leuk ook. En de situatie is op een vreemde, gelukkige manier geloofwaardig. Drama en humor liggen vlak naast elkaar. Ik moest denken aan de filmer Ernst Lubitsch, die de meest dramatische scenes met schmaltz en humor kon vertellen. Kijk maar eens naar zijn To be or not to be (1942). Om aan razzia’s te ontkomen spelen goedmoedige joodse toneelspelers nazi’s, die echte nazi’s dwingen jood te spelen. Komische misverstanden, iedere zin is raak,maar o wat gaat het om erge dingen!
Ik was even vergeten hoezeer ik beïnvloed ben door het onophoudelijk kijken naar Lubitsch-films. Martin McDonagh zal dezelfde inspiratiebron hebben gehad. Maar, dacht ik na de film, hij heeft er iets aan toegevoegd. Iets dat doet denken aan ideeën van Fransiscus van Assisi – fysieke pijn ligt dicht bij hoop, woede ligt dicht bij verlossing. Zoals ook in deze film humor dicht bij drama ligt. In ‘Three billboards’ zie je het verhaal waarin de mensen ontdekken dat ze uiteindelijk niet af willen komen van de oorzaak van hun woede, maar van de woede zelf. En dat is een mooie mededeling voor deze tijd.